Hoe kan het dat de ruimte donker is?

Als je ’s nachts naar boven kijkt, zie je superveel sterren aan de hemel staan. Die sturen allemaal hun heldere licht de ruimte in. Alleen al in ons sterrenstelsel zitten honderden miljarden sterren!

Met al die lichtpuntjes zou je denken dat de ruimte hartstikke helder oplicht. Heel dichtbij staat zelfs onze eigen ster, de zon, te schijnen. Toch is de nachthemel pikkedonker. Hoe kan dat?

Heldere hemel

Laten we eerst even kijken hoe het op aarde zit. Overdag is de hemel hier wél hartstikke licht. Dat komt doordat het licht van de zon naar de aarde reist, en hier botst op deeltjes in de lucht.

Bij zo’n botsing wordt het licht weerkaatst door het deeltje. Het zonlicht raakt dan ‘verstrooid’. Dat wil zeggen dat het niet meer rechtdoor reist, maar in allerlei verschillende richtingen verder gaat. Naar boven, schuin, en ook naar beneden: naar jouw ogen. Doordat er verstrooid zonlicht in je ogen valt, is de lucht helder verlicht.

Lege ruimte

Dan gaan we nu naar de ruimte. In de ruimte zit eigenlijk niks. Tussen de sterren in is de ruimte heel, heel erg leeg. Er zijn geen deeltjes, stofjes, of kruimeltjes gruis te vinden.

Dat betekent dat een lichtstraal, van de zon of van een andere ster, ook nergens op botst. Die reist gewoon eindeloos rechtdoor. Doordat het licht in de ruimte niet wordt verstrooid voor het onze ogen bereikt, blijft de ruimte duister.

Behalve natuurlijk als je toevallig recht in een lichtstraal kijkt: wanneer je naar de lichtpuntjes kijkt die van al die verre sterren. (Kijk vooral niet direct naar de zon!)